غذاهای ملل

• 
  غذاهای ملل چای ژاپنی و انگلیسی: پنج تفاوت بنیادین در دو سنت کهن

  وقتی پای یک فنجان چای می‌نشینیم، در واقع پای تاریخ، فرهنگ و هنر نشسته‌ایم. چای تنها نوشیدنی نیست؛ آیینی است که در دل خود روایت‌هایی از زمین‌های دوردست، باورهای عمیق و سلیقه‌های هنری یک ملت را حمل می‌کند. در میان همه فرهنگ‌های چای جهان، دو سنت برجسته و در عین حال کاملاً متضاد وجود دارد: چای ژاپنی و چای انگلیسی. این دو نه تنها در طعم و شیوه دم‌کردن با هم متفاوتند، بلکه نمایانگر دو جهان‌بینی کاملاً مجزا هستند. ژاپنی‌ها چای را به مثابه مسیری برای تأمل و رسیدن به آرامش درونی می‌بینند، در حالی که انگلیسی‌ها آن را در قلب زندگی اجتماعی و مراسم روزمره خود جای داده‌اند. اگر قصد سفر به انگلیس یا ژاپن را دارید، شناخت این تفاوت‌ها نه تنها دریچه‌ای به سوی درک عمیق‌تر این دو فرهنگ خواهد بود، بلکه تجربه سفرتان را از یک گردش ساده به یک کاوش فرهنگی تبدیل خواهد کرد.

• 
  غذاهای ملل رابطه مذهب و خوراک در کشورهای مختلف

  سفری در پیوند ایمان و آشپزی هر بار که وارد بازاری در مراکش می‌شوید یا پای میز ناهار خانواده‌ای هندی می‌نشینید، در واقع شاهد روایتی هستید که قرن‌ها پیش از تولد شما آغاز شده است. این روایت درباره چیزی فراتر از طعم و مزه است؛ درباره باورهایی است که شکل غذاها را تعیین کرده، درباره قوانینی است که سفره‌ها را چیده، و درباره فرهنگ‌هایی است که هویتشان را در دیگ‌های بخار کرده و تابه‌های داغ یافته‌اند.

• 
  غذاهای ملل پیتزا از ناپل تا نیویورک: داستان جهانی شدن یک غذای ساده

  آغازی فروتنانه در کوچه‌های ناپل در کوچه‌ پس‌ کوچه‌های شلوغ ناپل قرن هجدهم میلادی، کسی تصور نمی‌کرد که یک غذای ساده خیابانی روزی به نمادی از فرهنگ جهانی تبدیل شود. پیتزا در آن روزگار چیزی بیش از نانی تخت با مواد ابتدایی نبود که کارگران و اقشار کم‌ درآمد جامعه برای سیر کردن شکم خود می‌خوردند. این غذا که از خمیر گندم، گوجه‌فرنگی، روغن زیتون و گاهی کمی پنیر محلی تهیه می‌شد، هیچ‌گونه ادعای بزرگی نداشت و در میان طبقات مرفه جامعه حتی به چشم غذایی پست و بی‌ارزش نگریسته می‌شد. اما تاریخ گاه در ساده‌ترین چیزها نهفته است. ناپل در آن دوران شهری شلوغ، پر جمعیت و پر از تضادهای اجتماعی بود. مهاجرانی که از روستاهای اطراف به شهر می‌آمدند، نیازمند غذایی ارزان، مقوی و سریع بودند. پیتزا این نیاز را به بهترین شکل ممکن برطرف می‌کرد. فروشندگان خیابانی آن را در کوره‌های چوبی می‌پختند و به صورت تکه‌تکه به مشتریان خود می‌فروختند. این سادگی و در دسترس بودن، اولین گام در سفر طولانی پیتزا به سوی جهانی شدن بود.